O pasado 14 de abril, saía publicado no BOE o real decreto que fixa as indemnizacións para compensar as perdas por sacrificio obrigatorio de animais no marco das campañas de erradicación de enfermidades como a tuberculose, a brucelose -tanto bovina como ovina e caprina-, a lingua azul e as encefalopatías esponxiformes transmisíbeis.

Tras facer unha análise do real decreto, non queda máis remedio que dicirlles a gandeiros e gandeiras que recen, como na Idade Media, para que non teñan demasiados positivos por enfermidade nas súas explotacións xa que, vistas as contías coas que se lles indemnizará, en moitos casos terán que pechar a explotación.

Vexámolo con cifras: a indemnización por unha vaca de leite de entre dous e catro anos é de 700 €, cando o seu valor de mercado pode superar os 3.000 €; o sacrificio dunha vaca Rubia Galega de seis anos, no mellor da súa vida produtiva e con moitos anos aínda por diante, merece unha indemnización de 240 €, cando o seu valor tamén pode superar os 3.000 €; unha ovella ou unha cabra, tamén na mellor idade produtiva, terían 70 euros de compensación, cando o seu valor anda entre os 150 e os 200 €. Estas indemnizacións son algo superiores no caso de baleiros sanitarios e en explotacións que están integradas en asociacións de defensa sanitaria gandeira (ADSG) pero, aínda así, seguen a ser unhas contías irrisorias.

Dito noutros termos: hai casos nos que a indemnización non chegará nin a cubrir a décima parte do valor do animal, o que significa que o resto do valor vano ter que poñer unhas explotacións que non están moi ben economicamente -polo incremento constante dos custes de produción (alimentación animal, carburantes, abonos, electricidade, etcétera) e polo estancamento e baixada dos prezos en orixe-, e por mor da perda dos seus animais. En resume, cun revés destas características, e vistas as indemnizacións, moitas explotacións estarán obrigadas a pechar.

Dende o Sindicato Labrego Galego seguimos a defender que os sacrificios obrigatorios deben ser indemnizados ao 100 % do valor real, baixo o principio de “animal morto, animal posto”, xa que os labregos e labregas non teñen por que pagar epidemias das que non son máis que vítimas, e abondo teñen con termar da explotación coa caída de produción que implica eliminar animais. Ademais, moitas destas epidemias son causa directa de políticas absolutamente erráticas, coma no caso das encefalopatías esponxiformes transmisíbeis, por permitirlles utilizar fariñas animais aos especuladores da alimentación gandeira; ou no caso da lingua azul, cunha vacina obrigatoria que matou moitos máis animais que a propia enfermidade.